her ne kadar yok desek de olan sorunsaldır ki, yıllar tıllar önceydi. benim canım annem ehliyeti yeni almıştı ve çarşıya çıkmak üzere araya bindik. sonra yakın bir yerde cadde üstüne park yapacaktık ki,
b: ben
a: annem
b: (annem acemidir ve park yeri bir arabalık bir alandır)(ben mülayimce ve gerçeği görerek) anne sen buraya park etme istersen.
a: (dominant bir şekilde) ben buraya park edeceğim, sen çantamı tut(çanta bir bavul niteliğinde bana teslim edilir).
 |
temsili foto |
aradan uzunca bir 10 dakika geçer, belki daha fazla. bizim araba bir sürü manevra yapar park olabilme adına, ama nedense hiçbiri başarılı olamaz. arabayı ilk önce öne alır annem, önden giremeyiz. sonra arkaya alır arkayan da giremeyiz. annem ugraştıkça araba caddeye dogru kayar. ve bu arada dikkatimi çeken diger şey de biz park etmeye çalışırken caddeden geçen bir arabanın 3. kez geçmesi. ayrıca annem kışın terlemeyi de başarmıştır bu arada. bir dakika daha geçer ki, biz hala park edemeyiz. sonrasında caddeden 4. geçişini tamamlayan adam arabasını durdurur ve ;
adam: giriyor musunuz, çıkıyor musunuz? (onca zaman anlayamadım da)
a: park etmeye çalışıyorum. adam: önden girdiniz degil mi?
a: (son derece vakurca) evet.
adam: (çokbilmişce) işte o yüzden olmamış. ( arabanın kapısına uzanarak) müsade eder misiniz?
a: (endişeli) ben yaparım.
adam: bayan 30 dakikadır yapamadınız, müsade edin lütfen.
 |
arabayı park eden adam |
annem arabadan iner ve adam iki dakikada park eder. annem şaşkın ben ise krizlerdeyim. iyiniyetli vatandaş arabayı da kilitlemek ister ki;
adam: merkezi kilit degil mi?
a: birini kilitleyince hepsi kilitleniyor işte.
adam: merkezi kilitmiş işte.
a: ( şaşkınca) aaaa öylemiymiş.
ve ben harbi yarılmıştım ki, tabi o günden bu güne çok zaman geçti annem artık güzel araba kullanıyor .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder